Geschiedenis/1979/Chique Suit Serenaders
Op zondag 30 september traden in de Vestingbar de "Chique Suit Serenaders" op, een groepje van acht conservatoriumstudenten dat muziek bracht in de stijl van de "Roaring Twenties". Robert stelde voor een opname te maken van dit concert, om later op Radio Drienerlo uit te zenden. Hij was een liefhebber van dit soort muziek, en hij kende de pianiste, Rina.
Toestemming voor de opname werd gemakkelijk verkregen, en zo togen Robert, Frans en Paul (een vriend van Robert in het bezit van een bandrecorder) op zondagavond naar de Vestingbar met wat bij elkaar gesprokkelde apparatuur en snoeren. Ze hadden geen van drieën enige ervaring met concertopnamen, maar dat mocht de pret niet drukken.
Twee microfoons met korte snoertjes werden op het cassettedeck van Frans aangesloten; de uitgang van dit deck ging naar het ene kanaal van Pauls bandrecorder. Op het andere kanaal van deze recorder werd het signaal van het mengpaneel voor de zaalversterking aangesloten. De gebruikte microfoons (elektreets) waren eigenlijk niet geschikt voor dit soort opnamen, en de plaats was ook niet ideaal (door die korte snoeren), zodat de opname behoorlijk hol klonk.
Het was duidelijk een proef-opname, een eerste poging om live-concerten te registreren. Overigens was het voor de Chique Suit Serenaders ook een nieuwe ervaring. Het optreden in de Vestingbar was het derde optreden in het korte bestaan van het gezelschap, en ze hadden zichzelf nog nooit terug gehoord op band. Er bestond dan ook veel belangstelling voor cassettekopieën bij de groepsleden, en bij hun manager, Wandi.
Achter het mengpaneel van de groep stond een lange jongeman. Tijdens de pauze kwam hij met Frans in gesprek. Hij was erg geïnteresseerd in het medium radio, en dus ook in de plannen voor het campus-radiostation. Hij heette Herman.
Ook Robert vertelde die zondagavond aan iedereen die het maar horen wilde in de Vestingbar over de plannen voor Radio Drienerlo. In november zou het beginnen, voorlopig een keer per week. Naar Frans z'n smaak ging Robert in zijn enthousiasme af en toe iets te diep in op de manieren waarop het station uit handen van de PTT zou moeten blijven. Gezien zijn zendamateur-achtergrond was het niet verwonderlijk dat hij trots was op de door hem bedachte technische trucs en deze graag aan anderen vertelde. Voor Frans was dit iets waar je als piraat nooit of te nimmer, en zeker niet met "vreemden", over praat ("Feind hört mit!"). Verder vond Frans dat Radio Drienerlo niet een piraten-imago moest krijgen. Het moest een station worden, dat helaas geen machtiging had, maar verder net zo was als een legaal radiostation. En dan moet je juist niet de nadruk leggen op de mogelijkheid dat zo'n zender opgepakt kan worden.
