Geschiedenis/1982/Familie Bataaf
JanO [##??] kwam met het idee om ter gelegenheid van de tiende Batavierenrace een hoorspel te maken, dat als een rode draad door de Bata-uitzending zou lopen, met elk uur een aflevering. Het zou gaan over de belevenissen van een batavierenploeg, die voornamelijk uit leden van één familie bestond: de familie Bataaf, van de Rijksuniversiteit van Hendrik Ido Ambacht.
Het enthousiasme voor dit hoorspel was zeer groot, en al gauw kwamen de mooiste ideeën over wat de familie allemaal tijdens de race zou beleven. De opnamen voor het hoorspel, begin april, waren een groot feest; voor de argeloze luisteraar was het echter vrij moeilijk te volgen, want het verhaal zat niet zo gemakkelijk in elkaar.
Om te beginnen bestond de "cast" uit zestien personen, en deze werden niet op een duidelijke manier aan de luisteraars voorgesteld, zodat slechts door 24 uur lang te luisteren en geen aflevering te missen de familieverhoudingen misschien te raden waren.
Opa Gijs Bataaf en Oma Migraine (gespeeld door respectievelijk Herman Cremer(!) en Alfred) hadden twee zoons: Harry (een rol van Rudi) en Oom Gait (Raymund). Harry, meestal Pa genoemd, was de ploegleider, maar kon geen leiding geven. De feitelijke baas was zijn vrouw, die in het hoorspel geen naam had maar Ma genoemd werd. Deze rol werd door Inge vertolkt. Pa en Ma hadden een dochter José (Marijke), een muziekgek, die haar etappe liep met een walkman op het hoofd. José was getrouwd met Hendrik en had drie kleine kinderen: Lenie (7 jaar), Gijsje (4) en Lotje (1). Zoals te verwachten was Lotje een beetje getikt, en zij had door Lenie leren lopen. Lotje was wederom een rol van Marijke, Lenie werd door Rudi gespeeld, terwijl Gijsje een (op het lijf geschreven) rol was van Robje. Hendrik, de man van José werd uitgebeeld door Hans. Hendrik was een EL-freak, steeds bezig tussenstanden uit te rekenen op zijn rekenmachine.
Dan hadden Pa en Ma nog een zoon, Matjo (een broer van José dus), maar deze was negen (acht?) jaar geleden verdwenen tijdens de batavierenrace. Aan deze tragedie kwam echter een happy end, toen in St.Isidorushoeve (wisselpunt 24) bleek dat de verloren zoon daar al die jaren stond te wachten tot zijn etappe van start kon gaan. Dit kwam goed uit, omdat Pa zich vergist had in het aantal etappes, waardoor hij een loper tekort kwam.
De andere tak van de familie Bataaf bestond uit de al genoemde Oom Gait, een rasechte Grunninger, die getrouwd was met Tante Eugenie. Eugenie was een beetje vervelend mens, ze was op dieet en lustte alleen maar kippenmelk. Daartoe bevond zich in het busje van de familie een compleet kippenhok, en moest Oom Gait regelmatig de kippen melken. De rol van tante Eugenie werd in eerste instantie gespeeld door Pieter, maar toen die bij een deel van de opnamen niet aanwezig kon zijn, werd deze overgenomen door Inge, die met exact dezelfde stem kon krijseb: "IK WIL KIPPEMELK!!"
[TODO: of was het andersom, viel Ptr in voor Inge?]
Gait en Eugenie hadden een dochter Margreet (Herman7), en een excentrieke neef Jacques Philippe, die J.P. genoemd werd (een duidelijke verwijzing naar J.R. uit Dallas). J.P. kwam speciaal voor zijn etappe even per helikopter uit de Verenigde Staten overvliegen.
[TODO: was dit Peter van R? Zo nee, wie dan?]
Tenslotte liep nog mee Suzanne, de secretaresse van Pa (wederom Inge), en hun buitenechtelijke zoon Herman (Frans), die met een zachte g sprak en verslaafd was aan figuurzagen.
[TODO: deed Tjark ook mee?]
Ieder uur werd een aflevering van het hoorspel uitgezonden, als een soort extra reportage, voorafgegaan door de jingle:
- Eén van die 186 batavierenploegen volgt Radio Drienerlo met bijzondere belangstelling: de ploeg van de Rijksuniversiteit van Hendrik Ido Ambacht, de familie Bataaf.
Dan volgde een verslag van een van de reporters (Rein, Rolf, Raymund, Rudi, Pieter, Herman7, Robje), waarbij de (meestal) chaotische toestanden rond de ploeg te horen waren.
De opnamen waren al improviserend gemaakt, en JanO had er een zware klus aan om er nog iets beluisterbaars van te maken. Het moet voor de luisteraars erg moeilijk geweest zijn te begrijpen hoe het allemaal in elkaar zat, maar het plezier bij de opnamen was er duidelijk van af te horen.
