Geschiedenis/1980/Vraag het maar aan Karin
Vraag het maar aan Karin
In het kader van de pogingen om meer luisteraars en belangstelling te trekken kwam Karin met het idee om een programma te maken over relatieproblemen, een soort parodie op het programma dat Germaine Groenier een aantal jaren op vrijdagavond bij de VPRO had gebracht. Karin had iets dergelijks al eens eerder gedaan: in het clubblad van de Voetbalvereniging Drienerlo had zij enige tijd een rubriek gehad, getiteld "Vraag het maar aan Karin", waarin zij brieven van lezers op dit gebied beantwoordde. Meestal waren deze brieven door haarzelf verzonnen, en waren de antwoorden meer humoristisch dan serieus bedoeld.
Het idee was om van te voren een of twee telefoongesprekken met fake-problemen op te nemen, en de luisteraars te bewegen om ook te bellen. Het geheel zou serieus gebracht worden, in de verwachting dat er genoeg lolbroeken op de campus rondliepen om met onzinnige vragen op te bellen.
Het programma, dat ook "Vraag het maar aan Karin" zou heten, werd gepland op 28 februari, de laatste proefuitzending. Ferdi's telefoon zou die avond weer beschikbaar zijn. Enige dagen daarvoor werden twee "probleemgesprekken" opgenomen, met respectievelijk Gerard (een flatgenoot van Karin) en Jan Verhoef als opbellers. Jan en Karin kenden elkaar niet, dus hiermee kon Karin zich enigszins voorbereiden op de telefoontjes die haar donderdagavond te wachten stonden. En Jan stond wel garant voor het ophangen van een mooi verhaal.
Op het laatst voelde Karin er niet zo veel voor om met haar eigen naam op een dergelijke manier op de radio te komen, en daarom voerde zij haar "collega-telefoniste" Yvette als pseudoniem ten tonele. Op de hoezootjes (die Karin donderdag weer op haar werk gefotokopieerd had) stond het programma dan ook aangekondigd als "Vraag het aan Yvette". In het programmaoverzicht on kwart voor negen werd nog gesproken over "Vraag het maar aan Karin", want die tekst was al op woensdagavond ingesproken.
Frans had eind februari weinig tijd vanwege een opdracht die voor het eind van de maand ingeleverd moest worden (gelukkig telde februari dat jaar 29 dagen). Zijn bijdrage tot het "vijfde proefprogramma" van RD op 28 februari bleef dan ook beperkt tot het inspreken van het welkomstwoord annex programma-overzicht, en de afsluiting onder de eindtune. De verplichte teksten hiervoor werden aangeleverd door Rolf en Pieter, die als regisseur optraden.
In het welkomstwoord werd aangekondigd dat er in ieder geval nog één uitzending zou komen op 6 maart, en dat begin volgende week de beslissing zou vallen of dat de laatste uitzending zou worden of dat Radio Drienerlo zou doorgaan. Het belangrijkste criterium daarbij was het aantal medewerkers, dat nog niet echt groot was.
Karin las de agenda en filmagenda, weer vergezeld van de nodige lachstuipen. Rolf had een paar jingles gemaakt, die overigens alleen die avond te horen zijn geweest. Later vond hij ze zelf niet zo passen bij het imago van het station. Na de agenda werd een stukje gedraaid van de Shakey Sam Blues Band, die de 29e op het "schrikkelfeest" in de Vestingbar zou optreden.
Om negen uur richtte Rudolf zich tot de luisteraars met een oproep:
- "Zoals je al gehoord hebt is dit de laatste uit een reeks van vijf proefprogramma's van Radio Drienerlo. Deze proefprogramma's zijn opgezet om te kijken of een campusomroep hier kan functioneren.
- We hebben inmiddels wel de indruk gekregen dat er genoeg belangstelling bestaat, en veel geluisterd wordt, maar dat is niet genoeg. Doorgaan kan de campusomroep alleen als zij meer medewerkers krijgt. Hierbij moet je niet meteen denken aan praten in een microfoon of andere moeilijke toestanden; er is gewoon van alles te doen binnen de campusomroep.
- Een kleine indruk: het in elkaar zetten van postkastjes; het maken van live-opnames; het beschikbaar stellen van apparatuur; het verzamelen van nieuws; algemene organisatie; het maken van jingles en montages; het houden van interviewtjes; geldschieten, bijvoorbeeld voor programmabanden; onderhouden van contacten met verenigingen, organisaties e.d.; presenteren van programma's; verzorgen van publiciteit, van stenciltjes tot reclamevliegtuigen; het uitvoeren van een enquête over Radio Drienerlo; het maken van muziekprogramma's; enzovoort, enzovoort.
- Nou, als hier niets voor je bij zit, dan hebben we nog het legalisatieprobleem. Daar hebben we al iemand voor, maar assistentie is broodnodig.
- Je ziet het: van alles wat. En er valt nog wel meer te verzinnen. Wil je meer weten, of heb je al besloten wat je wilt gaan doen, doe dan een briefje in de Radio Drienerlo-bus. Die kun je vinden nog voor het draaihekje bij de ingang van de Spar.
- Tot ziens, in de medewerkersgroep van Radio Drienerlo."
Onder de naam Piet Panter bracht Rudolf hierna een muziekprogramma, waarin hij drie elpees behandelde. Van langspeelplaten van Carole King, Western Justice en Narrada Michael Walden draaide hij elk drie tot vijf nummers non stop, en daar tussendoor gaf hij informatie over de platen en de uitvoerenden.
Voordat het "hoogtepunt" van de avond begon volgde eerst nog een soort reclameblokje: twee jingles van Rolf, en daar tussenin Peter7 die de aandacht vestigde op het artikel in de Tubantia over RD, dat gisteren gepubliceerd was, en op een artikel in de Volkskrant van afgelopen zaterdag over Belgische campusomroepen.
Daarna was het woord aan Karin:
- "Dan krijgen we zometeen het programma "Vraag het maar aan Karin". Helaas heb ik daar zelf geen tijd voor, en een vriendin van mij, ook telefoniste, neemt het over. Ze heet Yvette. Mensen die al gebeld hebben, 2371, zullen al gemerkt hebben dat Yvette de telefoon opneemt. Yvette, succes vanavond."
Na een plaat van John Denver op verzoek "van een konijntje voor een campusbeertje", en "Sleepy Shores" om wat in de stemming te komen, volgde het eerder opgenomen telefoongesprek met Jan, die zich voor de gelegenheid "Rutger" had genoemd. In het begin leek het er op alsof hij Karin (pardon, Yvette) interviewde:
- Rutger: "Doet u het al lang, eigenlijk?"
- Yvette: "Ik ga nu mijn vierde jaar in, maar dit is mijn eerste jaar voor de radio."
- Rutger: (...) "Waar deed u het voorheen dan?"
- Yvette: "Bij de ziekenomroep." (...)
Daaarna stak hij van wal met zijn probleem. Hij had al twee jaar een relatie met een meisje genaamd Karin, maar het afgelopen najaar had hij op dansles een ander meisje leren kennen, Marian, en ook daar was een relatie uit gegroeid. Hij realiseerde zich dat deze situatie niet lang zo door kon gaan (de beide meisjes wisten niet van elkaar), maar hij wist niet voor wie hij moest kiezen, en was bang erover te praten uit angst dat hij ze allebei verliezen zou.
- Yvette: "En jij vindt dat je dat voor je zelf moet uitknokken voordat je met de dames gaat praten."
- Rutger: "Eh ja, daarom bel ik dus ook, want ik had begrepen dat daar dus mogelijkheid voor was bij Radio Drienerlo, en ik zit daar al een hele tijd mee.. Nou je, mijn studie gaat dus ook niet zo best meer, want twee van die dames neemt toch een hoop tijd eigenlijk.. Maar het is wel fijn hoor, daar niet van..."
- Yvette: "Es even bekijken.. je moet, dacht ik, voor je zelf even écht hard zijn. Tenzij je besluit van ik ga zo door.. (...) Je moet echt gaan kiezen (...) Je moet kijken, met wie wil ik doorgaan (...) met alletwee gaan praten, kijken wat zij van je verwachten (...) eventueel kun je mij over een maand of zo terugbellen (...)
Karin vond "Rutger" heel geloofwaardig overkomen. Misschien kwam dit wel omdat het geschetste probleem van Jan enige autobiografische trekjes vertoonde.
Wederom werd wat zwoele muziek opgezet. Pieter had een hele band volgezet met Mantovani-achtige muziekjes. Daarna volgde het tweede ingeblikte gesprek, met Gerard, onder de naam "Hans". Hij vertelde als zesdejaars WB-er verliefd te zijn geworden op een eerstejaars meisje van de sociale academie. Hoewel hun relatie uit niet meer bestond dan dat zij terug-glimlachte als hij naar haar zwaaide, maakte "Hans" zich grote zorgen over het leeftijdsverschil tussen hun beiden. Yvette adviseerde hem eerst eens met haar te gaan praten, en voor noodgevallen gaf ze het adres van de VVP (Vereniging Voorkoming Pedofilie), afdeling Enschede.
Terwijl deze gesprekken en de sfeermuziek uitgezonden werden zat Karin bij Ferdi achter de reactofoon. Er werd wel af en toe opgebeld, maar geen "probleemgevallen" die voor de uitzending bestemd waren.
Tegen half elf kwam onverwacht toch nog een "echt" telefoontje. Een meisje dat zich Yvon noemde vertelde dat ze verloofd was, maar nu verliefd was geworden op een oudere vrouw. Het klonk heel serieus, maar Karin herkende de stem van een ex-flatgenote. In ieder geval was het een gesprek dat zo uitgezonden kon worden.
Robert bracht de cassette met het gesprek pijlsnel naar de studio, want daar was inmiddels bijna een half uur niets anders dan zwijmelmuziek gedraaid. Haastig werd de cassette teruggespoeld, en om tien over half elf, toen de plaat was afgelopen, in de uitzending geschoven. Toen bleek dat het gesprek niet helemaal aan het begin van de cassette stond, maar dat daarvoor alle beginnetjes van de voorafgaande (interne) gesprekken stonden.
- Karin: "Radio Drienerlo, met Yvette."
- Gerard: "Ja, dag Karin, met Gerard."
- Karin: "Doe maar weer uit jongens, het is Gerard..."
- (enzovoort)
Na anderhalve minuut en 6 "beginnetjes" van gesprekken werd de muziek er weer ingedraaid, en daarna werd het goede fragment uitgezonden.
Inmiddels was de uitzending van Radio Drienerlo niet meer op de hele campus te horen. De eigenaren van de "zender Phoenix" vonden dat de luisteraars gespaard moesten blijven voor de "zwijmelmuziek" die RD uitzond. Daarom waren zij maar op dezelfde frequentie ingeschakeld, en draaiden ze platen in het genre-Frank Zappa.
Phoenix zond uit vanaf een kamer aan de Witbreuksweg, en drukte in die wijk RD geheel weg. Op andere delen van de campus werd het RD-signaal gestoord door hun zender.
Radio Drienerlo had de weken daarvoor ook al last gehad van dit nieuwe station. Toen had de zender Phoenix ingeschakeld op 100.8 MHz direct na afloop van de RD-uitzending. Sommige mensen, die niet zo goed luisterden, of even de kamer uit waren rond de eindtune van RD, hadden gedacht dat ze nog steeds naar RD luisterden, en kwamen bij RD met kritiek over "slap geouwehoer", en "dat is toch geen programma".
Karin belde de flat van Phoenix op, en overtuigde de medewerkers dat het wel erg flauw was om op dezelfde frequentie als Radio Drienerlo te gaan zitten en vlak na of zelfs tijdens de RD-uitzending in te schakelen. "Doe ons een lol, en doe het op een andere avond."
Naar aanleiding van het incident werd besloten dat de zender van RD aan het einde van iedere uitzending, na de eindtune, een minuut lang met een stille draaggolf aan zou blijven, zodat luisteraars duidelijk zouden merken dat het programma afgelopen was. Bovendien was dit ook een nettere manier van afsluiting dan de luisteraars direct na de eindtune met ruisende luidsprekers achter te laten. Later werd dit veranderd in 30 seconden stilte, gevolgd door een pieptoon van 30 seconden.
Overigens bleek de aardigheid er voor de mensen van zender Phoenix vrij snel af te zijn. Ze waren nog een of twee keer op woensdagavond te horen met hun "programma", en daarna waren hun uitzendingen beperkt tot sporadische geprekken met andere piraten.
