Geschiedenis/1980/6 maart

6 maart

Het programma van 6 maart, het "zesde proefprogramma uit een serie van vijf" stond in het teken van "terugblikken en vooruitkijken". Het werd uiteraard geopend met het nieuws dat de campusomroep voorlopig doorging: "We hebben inmiddels een paar medewerkers er bij, en het ziet er naar uit dat we het voorlopig nog kunnen volhouden." Maar meer medewerkers waren nog altijd welkom. Voor degenen die geklaagd hadden over de zwijmelmuziek van de week ervoor werd begonnen met "We will rock you" van Queen.

Daarna volgde een mini-documentaire over Hilversum Pi. Frans en Rolf hadden inmiddels ook met Rick gesproken, en deze had niet alleen heel wat meer verteld over het voormalige campusstation, maar ook een paar oude opnamen uitgeleend. Uit beide interviews en de oude fragmenten had Frans een montage van tien minuten gemaakt.

Hilversum Pi, zo vertelde Rick, was ontstaan rond 1970 uit een interesse voor technische zaken: hoe maak je een zender? Later ging men echt programma's maken. In het begin zond Hilversum Pi onregelmatig uit, "als we er zin in hadden". Later kwam er een soort regelmaat van om de twee weken een hele avond, en op het laatst werden een aantal marathon-uitzendingen gehouden van 24 uur achter elkaar.

"Ik woonde die tijd op Wensveen, en alleen op Wensveen al waren in die tijd ik dacht vier of vijf tamelijk serieuze piratenzenders. En we hebben een marathon-uitzending georganiseerd samen met al die piraten, en daar heb ik de beste herinneringen aan. Daar werden echt programma's doorgeschakeld en zo, waar we echt de 24 uur op een leuke manier mee vol konden maken. Compleet met ochtendgymnastiekprogramma's enzovoort.

(...)

Aan die marathon-uitzendingen werkten zeker een man of tien, vijftien mee, op het laatst. Dat was dan altijd onderverdeeld in een soort technische staf, die moeite deed om de zender op gang te houden, want dat was een heel probleem, en een programmastaf, dus de mensen die gewoon programma's maakten. En verder hadden we dan ook nog mensen die zich bemoeiden met de beveiliging. Wij hadden een bepaald systeem in elkaar gedraaid van waarnemers, die op vitale punten op de campus uit hun raam keken of er ook auto's met antennes op het dak voorbij reden, die dan supersnel onze studio belden, waar wij een bepaalde procedure hadden ingestudeerd die moest leiden tot het vernietigen van de zender en het zeer snel onder de tafel moffelen van alle apparatuur.

We hadden een apparaat gemaakt, dat noemden we de fuse-destroyer, die bevond zich onder de tafel van de hoofdtechnicus. Het was een kastje met twee knoppen, en als-ie met z'n beide voeten die twee knoppen intrapte, dan gingen alle stoppen van de hele flat eruit, waardoor het dus pikkedonker werd. En dan zouden wij allemaal heel hard beginnen te schreeuwen en zo, en in de verwarring zouden we dan de zender onklaar maken. Daar lag al een tang voor klaar, weet ik nog wel, om de oscillator er uit te trekken."

De noodprocedure was een keer in werking gesteld, toen er een jeep met een grote antenne gesignaleerd werd. Maar het bleek vals alarm te zijn, en een nieuwe zender was snel in elkaar gezet.

In de introduktie was Hilversum Pi ook actief.

"We probeerden door middel van onze uitzendingen wat andere informatie naar voren te spelen als die normaal in de introduktie gegeven werd. Dat was toen nog zo, de introdukties zijn de laatste jaren veel beter geworden, maar in die tijd was het zo dat je bepaalde informatie gewoon niet kreeg, of op een verkeerde manier.

Frans vroeg Rick waarom Hilversum Pi eigenlijk gestopt was.

"Ja ach, op een goed moment gingen de meeste mensen weg eigenlijk, daar kwam het op neer. Een aantal mensen die op de flat woonden waar ik zat, die zijn met de studie opgehouden, die zijn naar elders vertrokken. En ja, je weet hoe dat gaat: er zijn altijd een paar mensen die de zaak op poten houden, en als die de een na de ander verdwijnen, dan houdt het gewoon op, dan bloedt het dood.

We hebben nooit echt serieuze plannen gehad, zoals jullie die nu hebben. En dat is iets wat ik toch wel erg waardeer. Want ik ben van mening dat de campus zo een eigen zender best zou kunnen gebruiken. En dat dat ook best legaal mag worden."

Na dit item over Hilversum Pi beschreef Frans wat er sindsdien op radiogebied op de campus gebeurd was: de opkomst van de nieuwe generatie campuspiraten sinds 1978, de non-stop muziekprogramma's, het oppakken van Bereboot, en de oprichting van Radio Drienerlo. Verder ging hij in op het verschil tussen RD en andere piraten.

"Hoewel de uitzendingen van Radio Drienerlo nu nog even illegaal zijn als die van elke willekeurige piratenzender, zijn er toch duidelijke verschillen. Radio Drienerlo zendt alleen programma's uit op vaste tijden, en er worden geen gezellige en/of technische babbeltjes met andere zenders gehouden. Verder is de opzet en organisatie heel anders: niet een of enkele mensen die het programma verzorgen; nee, wij willen de hele campus actief betrekken bij het station. Het is echt een omroep voor en door de campusbewoners. En tenslotte vinden wij het helemaal niet leuk of spannend dat de uitzendingen nu nog illegaal moeten gebeuren, want met een volledig legale campusomroep kun je veel meer doen, gaat het allemaal veel makkelijker."

Hij ging ook nog even in op de verwarring die onstaan was doordat de zender Phoenix op dezelfde frequentie met zijn eigen programma kwam na afloop van de RD-uitzendingen. Maar er was inmiddels overleg geweest met Phoenix, en "hopelijk is hiermee deze verwarring ten einde".

Via Ferdi kwam later het verhaal dat de heren van Phoenix die avond op de koffie en pils waren uitgenodigd bij een klasgenoot van hen, die op die manier wilde voorkomen dat Phoenix tijdens of na RD in de lucht kwam. In ieder geval was het station op 6 maart niet te horen.

De opzet van de vijf proefprogramma's was niet iedereen even duidelijk geworden, zo bleek uit reacties als "Vroeger draaiden jullie goede muziek, maar dat is de laatste weken hard achteruit gegaan" en "Ik krijg de indruk dat jullie het oorspronkelijke idee van een campuszender zo'n beetje verlaten hebben, want de laatste weken zijn jullie een beetje op de komische toer". Frans legde uit dat

"de opzet van de proefprogramma's was om verschillende dingen uit te proberen die je met een campusomroep zou kunnen doen, en te bekijken wat aanslaat. Wij weten ook niet hoeveel belangstelling er bestaat voor bijvoorbeeld een Country & Western-programma, de actie "Stuur je zus naar Twente", nieuws van de wijkraden of non-stop muziek, om maar wat te noemen.

Dus we proberen het een en ander, om te zien wat we in de toekomst het beste kunnen gaan doen, hoeveel van wat voor soort programma's. Radio Drienerlo gaat voorlopig door met die experimenten, omdat er nog zoveel ideeën en plannen bestaan, die de moeite van het proberen waard zijn, en waarover we ook de meningen willen peilen.

Ook kunnen we bestaande programma-onderdelen op een andere manier brengen. Kijk bijvoorbeeld naar de agenda, waaraan in de loop der weken steeds gesleuteld is. Maar het belangrijkste is wat jullie willen. Laat ons dat nou es een keer weten."

Terwijl dit deel van het programma uitgezonden werd, zat Frans nog driftig te monteren aan het interview dat Adriaan die ochtend met Tonnie Buitink gehouden had. Het was een lang interview geworden, maar zeker niet langdradig. Tonnie was op zijn praatstoel gaan zitten en had vooral verteld over de zaken die hij organiseerde, om popgroepen en andere artiesten naar de campus te halen. Hij raakte bijna niet uitgepraat over het feit dat het hem gelukt was de Engelse travestiegroep The Disapointersisters voor eind maart te boeken. Ook vertelde hij onder voorbehoud dat de Nederlandse bands Bots en Toontje Lager op 16 april naar de campus zouden komen. En verder had hij het ondermeer over de sfeer op de campus; hij vond het leuk dat er de laatste tijd steeds meer gebeurde, meer activiteiten plaatsvonden.

Het interview moest om 7 voor half 10 de uitzending in, dan was de band met het voorgaande programmadeel afgelopen. En het moest "om technische redenen" vanaf cassette uitgezonden worden. Iets over negen was Frans klaar met de montage op band, en begon hij met het overspoelen naar cassette. Het gemonteerde interview duurde 22 minuten. Ondertussen belde hij Pieter om alvast een plaat scherp te zetten, want hij zou het net niet redden.

De band in de studio was al afgelopen, en het eerste couplet van "Hotel California" van de Eagles had al geklonken, toen Frans met de cassette zijn kamer aan de Witbreuksweg verliet, en op de fiets sprong richting Campuslaan 47. Toen hij bij de flat aankwam ging de deur al open (Hans had hem zien aankomen), en snel rende hij de vier trappen op. Buiten adem kwam hij Pieters kamer binnen, de cassette in de hand, en hoorde de laatste maten van "Hotel California" wegfaden. Pieter had al een bandje met muziek in het cassettedeck gestopt, om daarmee de tijd te vullen.
"Staat-ie scherp?" vroeg hij.
"Ja", kon Frans nog net uitbrengen.
Pieter haalde het muziekbandje uit het deck, Frans stopte zijn cassette er in, en drukte op de PLAY-knop. Precies op tijd, keurig achter de plaat aan, startte het interview.

Na Tonnies ontboezemingen volgden nog twee programma's. Een uur non-stop muziek, en het concert van Specs and Bones, inclusief een interview dat Robert gehouden had met drie van de vier groepsleden. De vierde zat inmiddels in dienst, en dat was ook de reden dat het als "afscheidsconcert met een vraagteken" was aangekondigd.

Al met al duurde de uitzending tot tien over half twaalf, de langste tot dan toe.

---

Volgende pagina: Oprichting van de VCD