Geschiedenis/1980/4 september

De studio bij Herman en Marijke was na de introduktie niet meer beschikbaar. Uiteindelijk stelde Rolf zijn kamer ter beschikking; hij kon er zelf voorlopig niet bij zijn, omdat hij begin september in dienst moest.

De uitzending van 4 september verliep niet probleemloos, zoals blijkt uit het volgende dagboekfragment van Frans.

Voor het eerst in de geschiedenis van Radio Drienerlo moet een uitzending voortijdig afgebroken worden (afgezien van het uitvallen van de zender op 12 mei). De onmisbaarheid van Rolf uit zich hier op een wonderlijke manier.

In de mensa vraagt Hans mij of ik weet waar Rolf z'n sleutel gelaten heeft. Niemand schijnt het te weten. Op z'n flat niet, Herman, Rudolf, Pieter noch iemand anders heeft enig idee. Het ziet er naar uit dat Rolf hem zelf heeft meegenomen. Ik ben (afgezien van zijn flat) de laatste geweest die Rolf gesproken heeft (dinsdagavond), en toen had hij nog geen definitieve beslissing genomen wat hij met de sleutel zou doen: aan een van ons geven of aan iemand van de flat.

Omstreeks half acht ga ik naar 39, en vraag daar of er al iemand op Rolf z'n kamer is. "Ja, er zijn al twee vriendjes van Rolf boven". Boven is alleen Pieter (Hans is naar Studio 3, ontbrommen). Pieter blijkt te zijn binnengekomen dankzij de flatloper van Ad, de buurman van Rolf. We krijgen de indruk dat de flat niet op de hoogte is van wat er gaat gebeuren.

Op een van de tafels ligt een blaadje met aanwijzingen, dat bij nadere inspectie nogal wat 'gevaarlijke' gegevens bevat. Tips over koffie zetten en 'wat te doen als een luidspreker uitvalt' (aan een buis rammelen) worden afgewisseld door opmerkingen over kanaal 22 en verschillende soorten hoogfrequent-signalen. We besluiten het blaadje een minder opvallende en tot lezen nodende plaats te geven.

Pieter gaat naar huis, monitor-cassettedeck halen en een hapje eten. Ik moet het Drienerlo-deck nog ophalen, maar blijf even wachten om te voorkomen dat de deur weer op slot gaat. (Eerder is Ad even komen kijken: "O, jullie zijn nog steeds bezig?") Op een gegeven moment komt Ad weer langs: "Heb jij de sleutel van Rolf soms?" Ik moet hem teleurstellen en zeg dat ik vrees dat Rolf hem vergeten is aan iemand af te geven, en hem dus waarschijnlijk zelf nog heeft.

Rob komt omstreeks acht uur binnen, en 'neemt de wacht over'. We spreken af dat we weer eens 'moeilijk gaan doen', proberen de recorder binnen te smokkelen zonder dat de flat het merkt, achterom. Ik fiets naar huis, pak het Drienerlodeck plus twee DIN-snoertjes, en fiets terug en fiets door, over het Campuslaan-fietspad, alsof ik met het deck onderweg ben richting Calslaan. Vlak voor de meisjeshuisvesting stop ik, parkeer mijn fiets (nou ja, die van Rolf dan, mijn beide fietsen staan nog steeds lek) en wandel via de Campuslaan zelf en de grasvelden tot achter Rolf z'n flat. Ik kijk omhoog naar het raam waar Rob moet zitten maar zie niets. Door het paadje door de struiken langs de flat bereik ik de deur, die als vanzelf opengaat, en wandel ik naar binnen, de trap op en de kamer in zonder dat iemand iets merkt. Ik had met Rob afgesproken dat ik, als hij me niet zou zien aankomen, onder het raam de tune zou fluiten waarna hij de deur zou opendoen. Maar dat bleek niet nodig.

Toen kwam deel 2 van 'moeilijk doen voor gevorderden': de flat had mij zien weggaan maar niet zien terugkomen, bovendien stond m'n fiets nog bij de meisjeshuisvesting. Dus ik op dezelfde manier weer terug, fiets gepakt en richting Calslaan gereden, om daar eventueel nog gesignaleerd te kunnen worden als afleidingsmanoeuvre. (Hoezo achtervolgingswaanzin?)

Bij de afsteker 'Campuslaan-Herman' kom ik Rudolf tegen met het deck van Gerard. Het leek me handig om dat deck op dezelfde manier binnen te krijgen, dus wijs ik Rudolf de weg 'achterom', terwijl ik doorrij en omrij en via de normale weg de flat nader, m'n fiets neerzet en naar binnen loop door de schuifdeur in de keuken. Daar wacht me allerlei commentaar als "daar heb je er weer een" en "denk je eindelijk rust te hebben nu Rolf weg is.."

In de gang staat Hans te telefoneren. Hij vraagt aan mij: "Weet jij soms waar het deck van Gerard is?" Ik doe de buitendeur open en daar wandelt Rudolf naar binnen, met het betreffende deck. Alweer een probleem opgelost.

Adriaan komt langs, een √bnica halen om opnamen te maken in het Sportcentrum i.v.m. het jubileum van Piranha. Hij had eerst gehoopt dit live te kunnen doen, zoals met Studio 8 in de introduktie, maar helaas is dat niet mogelijk in de huidige situatie.

Het programma begint zonder al te veel problemen (met een kwartier non-stop muziek), totdat de microfoon er in moet voor het welkomstwoord. In plaats van wat je zou verwachten klinkt er alleen een bult ruis en heel zacht een stem op de achtergrond. Twee mogelijkheden: of iets mis in het mengpaneel, of in de microfoon. Een vinger bij de ingang levert genoeg brom op om de eerste mogelijkheid uit te sluiten. Ook de pootjes zijn goed aangesloten. Ik begin de microfoon alvast te slopen om te kijken of de batterij wel goed vast zit. Maar dan blijkt de microfoon het op de bandrecorder wèl goed te doen. Eerst denken we aan een los contact dat af en toe vast gaat zitten, maar de mike doet het op de recorder consequent wèl en op het mengpaneel consequent niet. Dan krijgt ondergetekende plots een heldere inval: ik heb ooit eens een weerstand van 2k2 over de pootjes van de DIN-plug zien hangen bij deze microfoon (de van den Kroonenberg). Dat was bij een van de verkiezingsuitzendingen. En dat moest omdat de ingangsimpedantie van de microfooningang op Pieters mengpaneel veel hoger is dan de benodigde afsluitweerstand voor de elektreet. Op normale mengpanelen en recorders heb je daar nooit last van, alleen op dat stomme verrotte Elektuur-ontwerp-mengpaneel van Pieter. En behalve bij die verkiezingsuitzending hebben we daar nooit last van gehad, omdat we verder dat mengpaneel alleen gebruikt hebben in combinatie met Pieters eigen koptelefoon-annex-microfoon, die daar wel voor geschikt is. Maar goed, een weerstand is gauw gevonden, en nadat de soldeerbout warm geworden is (de stelregel van Rolf: "Een soldeerbout mag nooit uitgezet worden, hoogstens tijdens vervoer" was dus duidelijk niet in praktijk gebracht) is het een kwestie van seconden geworden, en zo'n twintig minuten te laat begint de agenda.

Rudolf doet de niet zo handige mededeling dat het komt doordat we weer eens verhuisd zijn, en andere apparatuur hebben.

Ondertussen is Karin nog niet komen opdagen voor de filmagenda, zodat die noodgedwongen door mij wordt voorgelezen. Later hoor ik van Hans dat Marjan stikbeledigd was dat de filmagenda door een mannenstem werd opgelezen. Voortaan komt dat ding weer van band, besluit ik, dan hebben we tenminste wat speling en tijd om een vervangster te zoeken.

Het nieuwsgedeelte zit goed gevuld: interviews met de SRD over de fl.500,-boycot, met Din die het tapedeck teruggevonden heeft, en met mevrouw Reedijk over het intekenen voor de studio's. Daarna een prima programma van Thijs Druisman (Rudi), met vocoder-achtige aankondigingen á la Superclean Dreammachine. Omstreeks kwart voor elf een band van Gordon (non-stop) en een uur later het programma van 'der einzigartige Rudi Kwatsch' (aldus Luuk op het hoezootje).

In de loop van de avond komt Adriaan teleurgesteld binnen: hij was te laat voor de estafette en de andere activiteiten van Piranha, en had dus geen reportage kunnen maken.

Het is zo omstreeks half twaalf als Herman de kamer binnenkomt en vertelt dat hij beneden iemand gesproken had die bezwaar maakte dat wij boven zaten. "Wij hebben last van jullie, we willen niet hebben dat allerlei vreemde mensen hier door onze flat lopen." Uit de beschrijving die Herman geeft maakt Pieter op dat het hier om een zekere Paul gaat, volgens hem "een bal-achtig figuur" die we niet al te serieus hoeven te nemen. "Misschien dat hij bezwaar maakt, maar de rest van de flat vindt het wel best".

Omstreeks twaalf uur vertrek ik, in een poging om de volgende dag niet al te laat op te staan. Een kwartier later hoor ik, halverwege het programma van Ruud, plotseling de eindtune starten en Rudolf vertellen dat ze de lucht uit moeten. Vervolgens gaat er ook nog even technisch iets mis, op een gegeven moment hoor ik zware ruis, een Engelse stem op de achtergrond en dan het geluid of er iemand een tuner aan het afstemmen is.Maar dat had niets te maken met het vervroegde einde.

Even later, nadat ik m'n bed heb opgemaakt (was dat tenminste gebeurd), kar ik naar Herman, en wat ik al vreesde is inderdaad gebeurd: ze zijn de flat uitgezet. Herman: "Op een gegeven moment kwam diezelfde jongen - en dat bleek dus niet Paul te zijn - de kamer van Rolf binnen, en die zei: "ik geef jullie tien minuten, dan moet de zaak hier weg zijn, en anders komt de knokploeg". Ze hadden het er met de flat over gehad, en de bezwaren waren dat Rolf z'n kamer als studio gebruikt werd (dat wilden ze niet), en dat we met een loper naar binnen gekomen waren, dat Rolf ons dus geen sleutel gegeven had (m.a.w. wie kon hen garanderen dat Rolf hiervoor toestemming had gegeven). Er zat voor ons (Herman, Peter en Rudolf) dus niets anders op dat de eindtune te starten en in te pakken. We hebben alles daar weggehaald, behalve datgene wat na de coder stond."

We praten nog even door over het een en andere, en beslissen voorlopig om de vorige Studio 4 maar weer even in bedrijf te stellen, voor zover Marij daar geen bezwaar tegen heeft om op donderdagavond niet te kunnen studeren. In de loop van het jaar zal dat wel moeilijker worden, omdat ze in april/mei eindexamen doet, maar voorlopig zal het wel kunnen.

Het raadsel van Rolf's sleutel werd twee en een halve week later opgelost. Vrijdagavond 20 september zaten Frans en André bij Herman en Marijke, toen een kortgeknipte jongeman binnenkwam, die alleen aan de stem nog te herkennen was als zijnde Rolf. Hij kwam langs om... zijn sleutel te halen, die hij op 3 september 's ochtends vroeg bij Herman in de brievenbus gegooid had. Nu pas herinnerde Frans zich weer dat hij dat met Rolf afgesproken had op die laatste dinsdagavond, nadat allerlei andere ideeën de revue gepasseerd hadden. Omdat Rolf 's ochtends vroeg weg moest, en zijn kamer wel op slot wilde doen, zou hij de sleutel dumpen op een plek waar hij toch langs kwam richting bushalte, en Herman's brievenbus was het handigst. Frans was dit woensdag helemaal vergeten, en ook Herman had niet begrepen wat een onbekende campus-huissleutel in zijn bus deed. Hij had de sleutel woensdag keurig naar Studentenhuisvesting gebracht, en donderdag dit gevonden voorwerp niet in verband gebracht met de sleutel van Rolf die iedereen zocht...

---

Volgende pagina: Huisvesting